polka-galopka
tańce niestylizowanemapaPolka-galopka znana była na Podlasiu, Suwalszczyźnie, Mazowszu, na Kurpiach, Lubelszczyźnie, w Rzeszowskiem i w Małopolsce. Lubiana była także na miejskich potańcówkach. Podobnie jak inne polki, jest tańcem szybkim (metrum 2/4), tańczonym w parach, wirowo w cztery strony po linii koła. Nazwę zawdzięcza krokowi galopu (krok dosuwany, boczny cwał na podobieństwo krakowiaka), który wplatany jest do tańca na przemian z wirowaniem (kilka taktów wirowania po kole, kilka taktów przesuwania się par galopem w tym samym kierunku po kole).
Nie zawsze w polce-galopce występują kroki cwału (galopu), często galopką określano po prostu bardzo szybkie polki, z krokiem biegu lub zamaszystymi krokami podczas obrotów. Fragmenty tańca z wirowaniem przeplatane są w tym przypadku przemieszczaniem się par krokiem lekkiego biegu po linii koła, w tym samym kierunku (tempo tańca wtedy nieznacznie zwalnia). Na Podlasiu charakterystyczne w tej polce są także zamaszyste kroki i obroty wykonywane przez tancerza, nierzadko połączone z lekkim przysiadem w trakcie obrotu. Na Lubelszczyźnie na zakończenie tancerz często wykonuje skok z odbicia dwóch nóg z opadnięciem na dwie nogi i silnym akcentem.
Dąbrowska, Grażyna W. Taniec ludowy na Mazowszu. Kraków: PWM, 1980.
Drabecka, Maria; Krzyżaniak, Barbara; Lisakowski, Jarosław. Folklor Warmii i Mazur. Warszawa: Centralny Ośrodek Metodyki Upowszechniania Kultury, 1978.
Haszczak, Alicja. Tańce rzeszowskie. Rzeszów: Zespół Pieśni i Tańca „Połoniny”, 2012.
Januszczyk, Helena; Cieślińska, Emma. Folklor taneczny południowego Podlasia. Biała Podlaska: Podlaskie Towarzystwo Społeczno-Kulturalne, 1988.
