ceglorz
tańce niestylizowanenauka tańcamapaNazwa tańca wywodzi się od pierwszych słów pieśni. Tempo wykonania może być umiarkowane (jak w Wielkopolsce) lub żywe (jak na Śląsku), metrum – 2/4, 3/8 lub 3/4. To taniec dowolnej liczby par, ustawionych wokół sali na linii koła. W części pierwszej, tańczonej w miejscu, tancerze ustawiają się naprzeciw siebie twarzami, bez ujęcia. W rytm śpiewanej przyśpiewki tancerze wykonują sekwencję gestów: wyciągają prawe dłonie do przodu i klaszczą dłonią o dłoń; następnie powtarzają ten gest lewymi dłońmi; na zakończenie wykonują kroki akcentowane z lekkim ukłonem w swoją stronę i prostują się. Całość jest raz jeszcze powtórzona przez wszystkich tancerzy, po czym pary łączą się w ujęciu zamkniętym i wirują pod słońce po linii koła, krokiem szybkiego walca lub polki. W regionalnych wariantach ceglorza, np. z Sieradzkiego, Kieleckiego czy Mazowsza Południowego, zamiast klaskać tancerze mogą wskazywać na siebie palcem wskazującym, a skłony mogą być wykonane bardziej na boki niż do przodu.
Glapa, Adam; Kowalski, Alfons. Tańce i zabawy wielkopolskie. Wrocław: PTL, 1961.
Dąbrowska, Grażyna W. Tańcujże dobrze. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1991.
Marcinkowa, Janina; Sobczyńska, Krystyna. Folklor Górnego Śląska. Warszawa: Centralny Ośrodek Metodyki Upowszechniania Kultury, 1973.