W Sieradzkiem polka trzęsiona jest, obok owijoka, drugim powszechnie tańczonym tańcem. W niektórych wsiach była nazywana także drygana, drobna, gruba. „Drygliwie”, czyli sprężynująco, tańczono polkę także w Opoczyńskiem, w Radomskiem, na Kurpiach Białych i Zielonych, Lubelszczyźnie i na Podkarpaciu. W Rzeszowskiem jest to tramelka, odmiana polki trzęsionej, wykonywana z towarzyszeniem śpiewu. W okolicach Przeworska nosi nazwę tramblanka. Znane są inne nazwy tego tańca na Podkarpaciu: tramla, trampolka i trzęsionka. Wśród Lachów Sądeckich zwie się tramelpolką, a żywieckich mieszczan tramla-polką.

To taniec szybki (metrum 2/4), wykonywany dreptanymi krokami, z akcentami i przytupami wykonywanymi przez tancerzy w momencie zmiany kierunku obrotów. Charakterystyczna dla tego typu polek jest „drygliwość” całego ciała od kolan po ramiona. Kroki polki trzęsionej wykonywane są w rytmie ćwierćnut, natomiast pionowe „dryganie” ciałem ma rytm ósemek. Tańczy go dowolna ilość par w miejscu lub - częściej - po obwodzie koła, w cztery strony. W Sieradzkiem, Opoczyńskiem, w Rzeszowskiem i innych regionach taniec zamawia jedna para, zawołaniem lub przyśpiewką, po czym do tańca włączają się pozostałe pary.

Dekowski, Jan P.; Hauke, Zbigniew. Folklor regionu opoczyńskiego. Warszawa: Centralny Ośrodek Metodyki, Upowszechniania Kultury, 1974.

Haszczak, Alicja. Folklor taneczny Ziemi Rzeszowskiej. Warszawa: Centralny Ośrodek Metodyki, Upowszechniania Kultury, 1989.

Michalikowa Lidia; Chrząstkowska, Zofia, Chrząstkowski, Stanisław. Folklor Lachów Sądeckich, Warszawa: Centralny Ośrodek Metodyki Upowszechniania Kultury, 1974.

Wróblewski, Zygmunt. Sieradzkie tańce i zabawy. Łódź: Łódzki Dom Kultury, 1961.