Tempo wykonania tańca jest umiarkowane, metrum 3/8. Para kończąca przodka zaprasza do równego pozostałych tancerzy, którzy złączeni w pary w ujęciu zamkniętym, podążając za parą przodującą, zaczynają wirować równo, drobnym, płaskim krokiem mazurkowym. Co pewien czas pary zaprzestają wirowania; chodzą w układzie zamkniętym, prostym krokiem marsza po obwodzie koła, chłopak twarzą w kierunku tańca, a dziewczyna tyłem. Jeśli jedna lub kilka par chce się popisać w tańcu, wirują wówczas prostym okroczakowym krokiem w środku koła. Przy zmianie kierunku na ze słońcem lub pod słońce stary lub nowy przodkujący śpiewa przed kapelą przyśpiewkę i zaczyna taniec niejako od nowa, po kole, ale w przeciwnym kierunku ruchu. Po prześpiewaniu w taniec włączają się pozostali i tańczą do momentu zmiany przodujących. Równy jest tańcem, w którym wszystkie pary mogą się popisać tańcząc w środku kulawego. Nie czynią tego jednocześnie, ale kolejno wirują w środku koła przed pozostałymi. Równy powtarza się najczęściej trzykrotnie, i za każdym razem pary posuwają się po kole w kierunku przeciwnym niż uprzednio.


Bzdęga, Jan z Domachowa. Wesele biskupiańskie. Gostyń: Gostyńskie Towarzystwo Kulturalne, 1992.
Dąbrowska, Grażyna W. Tańcujże dobrze. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1991.
Glapa, Adam; Kowalski, Alfons. Tańce i zabawy wielkopolskie. Wrocław: PTL, 1961.