Swoją nazwę swą wziął od „fafurki”, gwarowej nazwy kolorowej wstążki zawiązanej w kokardkę, która zdobiła charakterystyczne wysokie nakrycia głowy – czółka – noszone przez Kurpianki lub wiązana była przy kołnierzyku męskiej koszuli. Taniec ten jest więc lekki (jak fruwająca na wietrze wstążka), w umiarkowanym lub szybkim tempie, metrum 2/4. Kroki fafura są dość proste i podobne do kurpiowskiej trampólki (odmiany polki). Fafura tańczy się parami, w ujęciu zamkniętym, dyszlowym (jak w tańcach towarzyskich) lub okrągłym. Pary poruszają się po linii koła, w czterech kierunkach, niekiedy wykonując obroty także w miejscu. W fafurze – podobnie jak w innych tańcach kurpiowskich – nie spotyka się ukłonów i wysokich podskoków. Przy skocznych krokach trudno byłoby tancerce zachować czółko na głowie. Kroki tańca są lekkie, charakteryzują się miękkim opadaniem z lekkiego podskoku na przednią część stopy i energicznym unoszeniem w tył zgiętej w kolanie drugiej nogi. Przy prostowaniu nogi następuje wyraźne akcentowanie o podłogę (potrójny przytup dwiema nogami), z jednoczesnym lekkim ugięciem w kolanach obu nóg. Kierunek i wielkość obrotów zależą od samych tancerzy, ich fantazji i siły. Często jeden z tancerzy (najczęściej ten najlepszy w gromadzie) krótkim zawołaniem „ogłasza” zmianę kierunku ruchu i wirowania. Każda zmiana akcentowana jest potrójnym przytupem.

Dąbrowska, Grażyna W. Tańce Kurpiów Puszczy Zielonej. Warszawa: CPARA, 1967.

Dąbrowska, Grażyna W. Taniec ludowy na Mazowszu. Kraków: PWM, 1980.

Dąbrowska, Grażyna W. Tańcujże dobrze. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1991.