tańce dawne    /    XVI wiek

kurant

tańce dawne

Taniec dworski pochodzenia francuskiego. W okresie baroku kurant był tańcem przede wszystkim solowym i teatralnym, o niezwykle wysokim poziomie technicznym. Najbardziej rozpowszechniony taniec dworski, tańczony na wszystkich dworach Europy, również w Polsce. Tańczony na balach, jako układ jednej pary, rozpoczynał wszystkie tańce. Nazywany tańcem niskim, czyli nieskocznym, wykonywany był powoli, dostojnie i poważnie.

> Więcej
 

Apogeum popularności kurant przeżywał w 2. połowie XVII w., występował wtedy niezwykle często w spektaklach Ballet de cour oraz Comedie Ballet. Był uważany za taniec popisowy króla Ludwika XIV. Wyparty przez menueta, zanikł w 1. połowie XVIII w. Wykorzystywany był wtedy głównie jako ćwiczenie techniki i stylu, a także wprawka do innych form tanecznych. Mimo utraty powodzenia we Francji nie zniknął z innych dworów Europy, m.in. polskiego i niemieckiego, gdzie wykształcił swoje odrębne formy. Wszyscy mistrzowie tańca podkreślali, że jest to taniec poważny, pełen majestatu, gracji i nonszalancji.

Pierre Rameau opisuje podstawowy krok kuranta, którym jest temps de courante, czyli pas grâve. Pas de courante występuje w dwóch odmianach: pas court, czyli krótki krok i pas long, czyli krok długi. Pierwszy składa się z temps de courantejetté, drugi z coupé i demi jetté.

Tańczony w metrum trójdzielnym wykorzystuje charakterystyczne ruchy rąk, miejscami wysokie port de bras. W zachowanych oryginalnych choreografiach linie tańca są proste, posuwiste kroki znamionuje dostojeństwo, co świadczy o tym, że kurant zawsze był synonimem tańca królewskiego.

 

Bibliografia:

Agnel Romana, Podstawowe formy tańca dworskiego w okresie Baroku [w:] W kręgu tańca barokowego, red. P. Grajter, Łódź, 2007.

Conté Pierre, Danses anciennes de cour et de théâtre en France, Paris, 1974.

Drabecka Maria, Tańce historyczne, t. I, Warszawa, 1975.

Larousse-Bordas, Dictionnaire de la danse, Paris, 1999.

Rameau Pierre, Le Maitre á danser, Paris, 1725.